«Ás oito da tarde, cando morren as nais», peza teatral de AveLina Pérez, achéganos un canto coral sustentado no absoluto baleiro, explotando as posibilidades do xogo escénico desde unha concepción aberta do espazo e cunha ollada irónica sobre a relación entre o teatro e a súa recepción.Aquí, a jura da identidade individual amparada na masa, superficial e ignorante, que alardea de coñecementos inútiles, amósase indecente. Nun teatro, lugar (supostamente) de encontro, asistimos ao espectáculo da estupidez. Y también debaixo de todo o insultante: nós. Tan pequeniños, tan perigosos…
«Ás oito da tarde, cando morren as nais», peza teatral de AveLina Pérez, achéganos un canto coral sustentado no absoluto baleiro, explotando as posibilidades do xogo escénico desde unha concepción aberta do espazo e cunha ollada irónica sobre a relación entre o teatro e a súa recepción. Aquí, a jura da identidade individual amparada na masa, superficial e ignorante, que alardea de coñecementos inútiles, amósase indecente. Nun teatro, lugar (supostamente) de encontro, asistimos ao espectáculo da estupidez. Y también debaixo de todo o insultante: nós. Tan pequeniños, tan perigosos…
«Ás oito da tarde, cando morren as nais», peza teatral de AveLina Pérez, achéganos un canto coral sustentado no absoluto baleiro, explotando as posibilidades do xogo escénico desde unha concepción aberta do espazo e cunha ollada irónica sobre a relación entre o teatro e a súa recepción. Aquí, a jura da identidade individual amparada na masa, superficial e ignorante, que alardea de coñecementos inútiles, amósase indecente. Nun teatro, lugar (supostamente) de encontro, asistimos ao espectáculo da estupidez. Y también debaixo de todo o insultante: nós. Tan pequeniños, tan perigosos…
