A novela parte dun descubrimento estarrecedor. Unha mañá, o cadáver dun mariñeiro é arrastrado pola marea ata unha praia da vila de Panxón, na ría de Vigo. Se non fose por el hecho de que ten as mans atadas cunha brida de plástico, Xusto Castelo había ser outro mariñeiro que encontrou a súa tumba entre as ondas mentres pescaba. Sen testemuñas nin indicio da embarcación do finado, o lacónico inspector Leo Caldas mergúllase no ámbito mariñeiro para tratar de clarexar o crime entre homes e mulleres que recean de revelar as súas sospeitas e que, cando deciden falar, señalan nunha dirección insólita de máis. Un caso bien difícil para Caldas, que pasa pésimos momentos: o único irmán do seu pai está enfermo de gravidade e a súa colaboración no programa radiofónico de Onda Vigo estase volvendo cada vez máis inaturable. Tampouco non posibilita as cousas o carácter arroutado de Rafael Estévez, o seu axudante aragonés, que non se dá amoldado á retranca e os sobreentendidos dos galegos. Domingo Villar volve introducir o lector nunha intriga sen acougo. Unha pescuda policial que, nesta segunda novela protagonizada polo inspector Leo Caldas, tamén é unha esculca na memoria e nas ilusións fanadas.